TOKYO 卍 REVENGERS {Mitake} 为何是你

CHAPTER - 00

   "ไม่รู้เหมือนกันว่าความโดดเดียวของฉันได้หายไปตั้งแต่ตอนไหน  รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกคุ้นเคยชินว่าฉันต้องมีใครสักคนคอยอยู่ข้างกาย อาจเป็นเพราะสูญเสียพี่ชายที่เป็นดั่งแสงนำทางตั้งแต่เด็ก ฉันเลยต้องฝืนยืนหยัดเข้มแข็งขึ้นด้วยตนเอง จนในที่สุดฉันก็ไปยืนอยู่บนจุดสูงสุด

แต่นั้น ก็เหมือนดั่งสุภาษิตที่กล่าวไว้ว่า ยิ่งอยู่สูงเท่าไหร่ ยิ่งโดดเดี่ยวเท่านั้น

   ทั้งที่มีคนในแก๊งค์ห้อมล้อมอยู่รอบกายมากมายไม่ว่าจะเป็น เพื่อนสนิทอย่างเคนจิน  มิทสึยะ บาจิ  ปาจิน รวมไปถึงคนที่เคยฆ่าพี่ชายของเขาอย่าง คาซึโตระ ที่เคยสร้างโตมันมาด้วยกัน เเละถึงแม้ในเวลานี้จะมีคนที่ตายจากฉันไปและรับโทษติดคุกอยู่ก็ตามที  แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกโดดเดียวของฉันลดน้อยลงแต่อย่างใด มันกับมากขึ้นจนคับแน่นที่อกข้างซ้ายบ่งบอกว่าบางทีความโดดเดียวคงจะฝั่งลึกจมดิ่งขึ้นเรื่อยๆไปพร้อมกับตัวตนของผู้ชายอย่างฉัน

แต่แล้วในเวลานั้น

กลับมีฝ่ามือคู่หนึ่งที่ยื่นเข้ามา

กอบกุมความเหน็บหนาวและโดดเดี่ยวของเขาเอาไว้

เป็นคนที่พังทลายกฎต่างๆของผู้ชายที่ชื่อ ซาโนะ มันจิโร่

   ทั้งความแข็งแกร่งที่เขาสร้างขึ้นก็อ่อนแอลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาคนนั้น ทั้งความทุกข์และความสุขที่เขาได้รับมาก็พร้อมจะแชร์ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แถมถ้ายิ่งอีกฝ่ายคัดค้านเขา ดุด่า  ตักเตือนเขา นั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกดีใจสุดๆ ดูเหมือนโรคจิตเลยว่ะว่าไปนั่น?

เขาคลี่ยิ้มขึ้นเมื่อนึกถึงสีหน้ามุ่งมั่นของอีกฝ่าย

แต่ก็นะ  ถึงหมอนั้นจะใจสู้ บ้าพลังขึ้นถ้าต้องปกป้องสิ่งสำคัญ แต่ก็มีบางมุมที่เขาอ่อนแอ ขี้แย ร้องไห้จนฟูมฟายทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ บ้าชะมัดเลย เป็นเจ้าโง่ที่สุดในแก๊งค์เลยล่ะ

แต่ก็นั้นแหละนะ

เพราะมี ฮานางากิ ทาเคมิจจิ ชีวิตเขาตอนนี้เลยไม่โดดเดียว

   “ขอบคุณนะ ทาเคมิจจิ”

   ในวันที่เอ่ยออกไปตอนจับมือของอีกฝ่ายบนดาดฟ้าของโรงพยาบาล อกข้างซ้ายของฉันมันเต้นดังคล้ายมีชีวิต ไม่ใช่เพราะเคนจินปลอดภัย ไม่ใช่ว่าแก็งค์โตมันไม่แตกแยก แต่คำขอบคุณนั้นเขาพูดมันมาจากใจที่อีกฝ่ายอยู่ๆก็มาปรากฎตัวต่อหน้าเหมือนสวรรค์ส่งเขามาให้ซาโนะ มันจิโร่ ผู้ไร้เทียมทานคนนี้

  นัยน์ตาของอีกฝ่ายสะท้อนเขาอยูในนั้น ดวงตาสีฟ้าสดใสเป็นประกาย ไม่ปิดบัง เหมือนกำลังปลื้มเขาสุดๆลึกภายในใจทาเคมิจจิต้องมองว่าฉันเท่ห์แน่ๆ

   “แบบนั้นก็ดีสิ ฉันไม่ปลื้มเท่าไหร่ ถ้าเจ้าโง่นี่มองคนอื่นแบบนั้น”

แต่สัมผัสร้อนชื่นที่ฝ่ามือนั้น “อุ่น” เหมือนย้ำว่าฉันและอีกฝ่ายมีชีวิต และซาโนะ มันจิโร่ก็อยากให้ฝ่ามือคู่นี้นำทางเขาไปในทุกที่ ให้สัมผัสอบอุ่นนี้อยู่กับเขา เป็นแสงสว่างดวงน้อยๆให้กับเส้นทางที่บิดเบี้ยวในตอนนี้

   ผู้นำแห่งโตมันเหม่อมองทิวทัศน์เบื้องหน้าที่เป็นเพียงคลื่นน้ำที่พัดเข้าฝั่ง พร้อมกับเงยหน้ารับสายลมที่พัดผ่านที่ทำให้เขารู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย เขาชอบมานั่งครุ่นคิดเรื่องราวที่นี้เพราะมันทำให้จิตใจสงบ แต่บางทีก็อยากพาหมอนั้นมาเหมือนกันมาชมพระอาทิตย์ตกด้วยกันสองต่อสอง

   “คงจะโรแมนติกดี”

   เด็กหนุ่มเอนกายพิงกำแพงโดยใช้มืออีกข้างเท้าขึ้นมองแสงอาทิตย์คล้อยๆลับขอบฟ้า นัยน์ตามืดดำเฉกเช่นสีของความมืดมิดกำลังสั่นไหว มันร่ำร้องต้องการบางสิ่งบางอย่าง

   “ใช่แล้วล่ะ ที่ตรงนั้นเป็นของทาจิบานะ ฮินาตะต่างหาก ไม่ใช่เขา”

   เมื่อคิดได้เช่นนั้นฝ่ามือก็กำแน่นขึ้นอย่างลืมตัว มันไม่มีความหมายอะไรเลยจริงๆ ถึงจะอยากฉกฉวย ครอบครอง ต้องการมากแค่ไหน สุดท้ายผลลัพท์ก็คือเขาก็ต้องปล่อยมือคู่นั้นไปให้คนอื่น ผู้หญิงที่ทั้งอ่อนโยนและแสนดีซึ่งต่างจากเขาที่หม่นหมองและไร้อนาคต เป็นแค่หัวหน้านักเลง ใครเขาจะมารักมาฝากชีวิตไว้กัน ถ้าฉันเป็นทาเคมิจจิฉันก็เลือกทาจิบานะจริงไหม?

   “งี่เง้าชะมัด  มันจิโร่”

   ไมกี้หลับเปลือกตาลงช้าๆปล่อยให้น้ำตาที่ซึมไหลออกมาจากหางตา จนไม่ทันได้สังเกตมามีใครเดินเข้ามา

   ตึก ตึก ตึก

   “มาอยู่นี่เอง ตามหาซะตั้งนาน”

  น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้เปลือกตาของไมกี้ค่อยๆลืมขึ้น เขาปรายหางตามองก็เห็นใบหน้าของชายที่แข็งแกร่งอันดับสองของโตมันเพื่อนรักของเขา

   “ตามหาฉันรึ เคนจิน”

   “จู่ๆทำไมแกถึงขับรถออกมา”

   คนฟังเบือนหน้าหนีเป็นคำตอบทำเอาดราเค้นคิ้วกระตุก “ถึงแกไม่พูด ฉันก็ไม่ได้โง่ถึงดูไม่ออก แกอยู่กับฉันทุกวัน แกเปลี่ยนไป ฉันต้องรู้อยู่แล้วโว้ย!!”

   “อะไร ใครเปลี่ยน”

   “แกไง เปลี่ยนไป”ดราเค้นสวนขึ้น       

   “ทำไม อึดอัดมากหรือไงที่ต้องเห็นภาพบาดตา”

   “นี่แก!! หุบปากเดี่ยวนี้นะ  แกจะไปเข้าใจอะไร คนอย่างแกที่สนใจแต่รถแข่ง จะไปเข้าใจอะไร”น้ำเสียงเบาลงช่วงท้ายก่อนสายตาจะเสต่ำลงมองพื้น 

  “ทั้งที่สายตาของฉันมันมีมากกว่าคนคุ้นเคยแท้ๆ แต่หมอนั้นมันก็ไม่เคยเอ๊ะใจเลยสักนิด เคารพฉัน นอบน้อมต่อฉัน มองฉันเป็นหัวหน้าเสมอ ไม่เคยมองฉันในฐานะอื่นเลย เพื่อนเหรอ? หัวหน้าเหรอ? ใครมันอยากให้แกคิดแค่นั้น”น้ำเสียงแผ่วเบาทำเอาดราเค้นเลื่อนฝ่ามือไปโยกหัวทุ่ยๆ

   “ทาเคมิจจิกับฮินะจัง เขาสองคนผูกพันกันตั้งแต่เด็ก แกไม่ผิดหรอกที่จะรู้สึกแบบนั้น บางทีแกอาจแค่รู้สึกคิดถึงพี่ชายก็ได้เพราะทาเคมิจจิมีความคล้ายชินอิจิโร่แกก็เลยหวั่นไหว”

   น้ำเสียงของเพื่อนรักมันขัดแย้งกับความรู้สึกของเขา ไมกี้อยากตะโกนดังๆมันไม่ใช่ คนอย่างเขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าความรู้สึกของตัวเองมันเป็นยังไง

   “งั้นเหรอ?”

  “มันไม่มีอะไรทำได้อีกแล้วไมกี้ ถ้าแกยังอยากรักษาความสัมพันธ์ตอนนี้ ก็เลิกคิดซะ!!”

   “ทำไม  เคนจินจะห้ามฉันหรือไง”

   “ฉันแค่เตือนโว้ย!! ใจเย็นและคิดทบทวนดีๆ”ดราเค้นโพล่งขึ้นก่อนหันหลังเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้ ชิ เจ้าบ้าไมกี้มันไม่มีทางเชื่อหรอก เห็นมันอย่างงั้นแต่มันก็ไม่ยอมอะไรง่ายๆ ดราเค้นสถบกับตัวเองเบาๆ

  “เฮ้….เคนจิน มันจะผิดมากไหม?”

   “อะไรของแกอีก”

   “ถ้าฉันจะเห็นแก่ตัวสักครั้ง”

   นั้นไงว่าแล้ว  ผลสุดท้ายไมกี้มันก็ไม่สนคำใครอยู่ดี เปลืองน้ำลายจริงๆรู้งี้ไม่พูดซะดีกว่า….เฮ้อ….โทษทีนะทาเคมิจจิ ฉันทำพลาดว่ะที่ไปกระตุ้นต่อมการเอาชนะเจ้านี่เข้าให้แล้ว รองหัวหน้าหน่วยเหลียวมองสีหน้าจริงจังของไมกี้

   คุยกับไรค์เตอร์

   บอกตามตรงไรค์ก็พึ่งอ่านมังงะจบถึง CHAPTER 211 จบแบบค้างๆแต่ก็อดไม่ได้ว่าสนุกยิ่งเนื้อเรื่องหลังจากที่บาจิตายมันก็สนุกสุดยอด เชื่อเลยถ้าใครได้อ่านมังงะจะรู้สึกถึงความชิปเรือไมกี้กับทาเคมิจจิมากเพราะซึ้งสุดๆแบบไม่หลงเหลือเลยว่าตกลงย้อนเวลากลับมาช่วยฮินะหรือไมกี้กันแน่ ยิ่งได้ฟังไปพร้อมกับเพลง ทำไมต้องเธอ – Instinct มันยิ่งใช่

หมายเหตุ ส่วนใครที่พายเรือชิปคู่อื่นหรือชิปฮินะก็ขออภัยด้วยนะค่ะ
เพราะไรค์แต่งเป็นแต่ชายรักชาย และเรื่องนี้โดนขอให้มา fic ด้วยจากแฟนคลับ ไรค์จะพยายามถ่ายทอดความรู้สึกในมุมของไมกี้ที่ไรค์สัมผัสได้ออกมาให้ได้มากที่สุดแต่ถ้าผิดไปจากต้นฉบับไรค์ก็ขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะค่ะ

ส่วนเรื่องมี nc ไหม ใครที่เคยอ่านผลงานมาก็รู้ๆกันเนาะ 555555

สุดท้ายนี้ช่วงหยุดโควิดไรค์จะพยายามอัพบ่อยๆนะค่ะส่วนอีกสองเรื่องที่ใกล้จะจบไรค์ก็จะพยายามอัพให้จบค่ะ

ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน

ด้วยความคิดถึง ดูแลตัวเองในช่วง covid ด้วยนะค่ะ

{ Winter Dark Theme }

พุยพุย